İnsan bir ölmeye görsün, zamanla unutulur ve bir gün gelir sanki hiç yaşamamış gibi olur. Sıralama hep böyledir: önce biyolojik ölüm, sonra da unutulma -yani ikinci ölüm- gerçekleşir.
Ya günümüzde?..

Karadenizin bir yaylasında, sonbaharın son günlerinin birinde, evinin önünde ölü bulunmuş yaşlı kadının cesedi otopsi için adli tıp kurumuna henüz gönderilmiştir. Savcı, olay yeri tespit tutanağı yazdırmaktadır. Yaşlı kadının en az bir aydır yaylada yalnız olduğu, beş çocuğu dahil kimsenin onun yokluğunu fark etmediği, arayıp sormadığını savcı ile muhtar arasında geçen soğuk ve kısa konuşmalardan anlıyoruz. Zaten o sırada güz rüzgârları da buz gibi esmeye başlıyor. Ve o sesler bizi iliklerimize kadar üşütüyor.